​

           Аднойчы Вялікае Сонца закахалася ў Зямлю.

​

          І стала Зямлі ад гэтага каханьня так цёпла-цёпла! Расталі на Зямлі адвечныя сьнягі і ледавікі. Пабеглі ручаі і рэкі. І заплакала Зямля шчасьлівымі сьлязамі – цёплымі дажджамі. Ад гэтых дажджоў вырасьлі травы і дрэвы, лясы і сады.

​

          Прыйшло Сонейка да Зямлі і прынесла з сабою сьвятло. Сталі дні доўгімі-доўгімі, а цемра адыйшла, і былі ночы зусім кароткімі. Такімі кароткімі, што амаль не было іх, бо Вячэрняя Зара з Ранішняй Зоркай у абдымку хадзілі.

​

          Ад каханьня Сонца і Зямлі нарадзілася ў іх дачка Вясна. І калі прыйшла Вясна ў краіну яснавокіх русавалосых людзей – зацьвілі паўсюль на зямлі белым-белым цьветам сады, закрасавалі чырвоныя кветкі.

​

          Вельмі ўзрадаваліся людзі цяплу і прыгажосьці: яснаму беламу Сонейку і чырвонай красуні Зямлі! Але ня ведалі яны, як цяпер жыць на зямлі. Тады прыйшоў да людзей другі сын Сонца й Зямлі – Ярыла. Прыехаў да іх на белым прыгожым кані. Ярыла навучыў людзей араць, сеяць жыта і гародніну, гадаваць жывёлу. А яшчэ навучыў ткаць з ільну лёгкія белыя кашулі й сукенкі ды вышываць на іх прыгожыя чырвоныя ўзоры, усхваляючы Сонца і Зямлю за дараванае імі Жыцьцё.

​

          Слухалі людзі Ярылу. Навучыліся сумленна працаваць і карыстацца плёнамі сваёй працы. І тады прыйшла да іх трэцяя дачка Сонца й Зямлі – Купалінка. Весялуха й прыгажуня, гарэза й удаліца, яна прынесла з сабой песьні й танцы, забавы ды гульні людзям для адпачынку і весялосьці. Яна вадзіла карагоды разам зь імі кароткімі летнімі начамі. А белымі-белымі ад рос і туманоў сьвітанкамі шукала чароўную чырвоную Папараць-кветку, каб прынесьці людзям шчасьце.

​

          І былі людзі шчасьлівыя.

​

          А калі надышла восень, сабралі людзі добры ўраджай са сваіх садоў і палеткаў. Яны сьпявалі песьні й дзякавалі Сонцу й Зямлі за іх дары.

​

          Але... але былі ў Сонца яшчэ іншыя клопаты, і адышло яно ў далёкія краі.

​

          Сталі ночы доўгімі-доўгімі, а дні зусім кароткімі й хмурнымі. Заплакала Зямля горкімі халоднымі дажджамі.

​

          Ізноў стала холадна-сьцюдзёна на Зямлі. Замерзлі рэкі й азёры, ізноў выпаў белы-белы сьнег. Прыйшла на Зямлю пара, калі на ёй пануе і кіруе Мароз.

​

          І зьбянтэжыліся людзі, і спужаліся, што зьнікла Сонца назаўсёды. Што ніколі больш ня будзе цяпла на Зямлі. Што ня прыйдуць да іх ні Вясна, ні Ярыла,ні Купалінка. Думалі яны, што Мароз – гэта стары, злы, люты дзед. Бо бачылі ягоныя іскрыстыя вочы ва ўзорах на шыбах дамоў, ягоныя сівыя валасы пад белымі каптурамі ялін і бяроз, ягоную доўгую сівую бараду, што акрыла іхныя палеткі.

​

          Сталі людзі маліць і прасіць: “Дзед-Мароз, не марозь нашых палеткаў і нашага зерня, бо тады ня вырасьце наша жыта і ня будзе ў нас хлеба. Не марозь нашых садоў – бо ня будзе ў нас ні яблык, ні груш. Не марозь нашу жывёлу – бо ня будзе ў нашых дзетак малака. І не марозь нашых дзетак, бо яны захварэюць і могуць памерці, і ня будзе ў нас тады будучыні”.

​

          Але ... але Дзед-Мароз зусім ня быў злым і жорсткім! Наадварот: ён быў добрым і спагадлівым. Ён таксама любіў людзей і сумаваў у адзіноце. І калі пачуў ён, як просяць яго ў белым засьнежаным краі русавалосыя людзі, апрануў ён свой лепшы белы жупан і чырвоны кунтуш, узяў цэлы мех падарункаў, запрог свайго аленя і прыехаў да людзей.

​

          І расказаў ён людзям, што зусім не злуецца на іх, і што халодныя доўгія ночы – гэта толькі часова, і што не замерзнуць палеткі й дрэвы – бо яны проста сьпяць і адпачываюць пад коўдрай белага пухнатага сьнегу. Раздаў Дзед-Мароз дзеткам падарункі, навучыў іх гуляць са сьнегам, з канькамі ды санкамі. І весяліўся зь імі, і вадзіў карагоды. А яшчэ прынёс ён новыя песьні да людзей і стаў сьвяткаваць зь імі новае сьвята – сьвята Новага году, новага календара, сьвята Каляд.

​

          Бо... бо якраз у гэты час, у гэтую чароўную ноч, недзе далёка-далёка Вялікае Сонца павярнула свой шлях да Зямлі. А гэта значыць, што яно абавязкова вернецца сюды.

​

          Ізноў прыйдуць да людзей і Вясна, і Ярыла, і Купалінка.

​

          Ізноў зацьвітуць белыя сады і чырвоныя кветкі.

​

          І зноў будуць шчасьлівымі русавалосыя людзі ў пару белых сьвітанкаў і рос...

​

          І гэтак будзе заўсёды на зямлі, што завецца

                                                                                Белая Русь.