О шчасьце... Гэтта ж хто даўмеўся да такой авантуры: даць яму вызначэньне? Яму... самаму невытлумачальнаму і недаступныму розуму.  Таму... што ёсьць такім няўлоўным і крохкім.

          Яно такое далікатнае і непаддатлівае. Яго немагчыма злавіць, як немагчыма злавіць той сонечны промнічак, што скоча яркай вясёлай плямай на сьцяне твайго пакою. Мы завем яго “сонечным зайчыкам”. Вось і ты – маленькае наіўнае дзіця! – ты гойсаеш, каб схапіць яго, і вось яно! – ты ўпэўнены, яно ў тваім кулачку, але – гопля! – яно ізноўку скоча па сьцяне...

          Хто ж з нас не спрабаваў ўтрымаць ваду ў сваёй жмені ці злавіць за хвост ранішнюю зорку?

          Мудры той сказаў, шчасьце не бывае ў цяперашнім часе, яно можа існаваць толькі ў прошлым ці ў будучым. Колькі ўжо разоў ты строіў пляны, збудоўваючы свае мары, як тыя маякі на даляглядах свайго жыцьцёвага мора. Ты хацеў асягнуць далягляду... Але нават калі табе і ўдавалася, раптам выяўлялася, што аазісы, зрэшты, такія нудныя, або тыя маякі растайвалі ў міражах.

          У нашай будзённасьці мы ўсё імкнемся да добрай работы, грашэй ці прэстыжных рэчаў, спадзяючыся, што яны і прынясуць нам шчасьце. А калі аглядаемся назад і ўспамінаем моманты, калі мы сапраўды былі шчасьлівымі, ...хто з нас можа ўспомніць, што ён еў на сьняданак у той дзень, або колькі грашэй брынчэла ў кішэні тады і ці хваліў яго начальнік? Памятаеш? Гэта было тады, як ты імчэў са школы, каб пахваліцца маці сваёй першай пяцёркай? Або як дарма стараўся ўтаймаваць сваё сэрца па дарозе да першага спатканьня? Ці калі ты ўпотай пытаўся лізнуць свой новы спартовы мэдаль – ці ён-такі салёны ад твайго поту? Або ...або калі ты ўрэшце пачуў крык свайго першанца? ...Але ты нават не памятаеш, як быў ты апрануты ў той дзень.

          У той дзень ты нават не спасьцярог, якімі прыгожымі былі бліскучыя пад яркім зімовым сонцам сьняжынкі, што падалі на твой белы горад. ...Ці тады цьвілі вішні? ...О, магчыма, гэта было цёплае, ласкавае сонца, што садзілася ў гарачы пясок тваёй трапічнай лагуны...

          А тады... калі каханая сказала табе “не”, хіба не чуўся ты, нібы тыя вішнёвыя пялёсткі, зьмеценыя долу ў веснавую гразь раптоўным парывам ветру? А калі паміраў твой найблізкі сябар, хіба ня быў ты гатовы аддаць усе грошы сьвету разам з тымі, што толькі што дабавілі ў твой заробак, – дзеля таго, каб ён жыў?

          Шчасьце. Аж ты – пералётная птушка. Хіба ж табе патрэбныя грошы, каб застацца са мной назаўсёды? ...Ты ізноў адлятаеш. Ляці. Некалі ж засьвяткуем тваё вяртаньне.

 

Шчасьце – як сонца: маленькая хмарка

пройдзе па небе ціхім сярод дня, --

сонца ўжо сьвеціць так жутла, няярка,

момант – і сонца няма.

 

Шчасьце – як вішняў вясьняныя краскі:

вецер павее, заплача вясна, --

сыплюцца сьнегам на дол яны гразкі,

момант – і красак няма.

 

Шчасьце – як сьветлыя, ясныя мары:

рэзкае слова, заўвага адна, --

і дагараюць яны ў пажары,

момант – і мараў няма.

(Н.Арсеньнева)

 

 

Таронта

Травень 2003