top of page

Аднойчы я ўбычыла адну састарэлую пару...

У той час я жыла пад уражаньнем знакамітага літаратурнага твора --

“Найвышэйшая песьня Саламона”, выдадзеная прыгожай асобнай кнігай

на беларускай, расейскай і ангельскай мовах, была знайдзена мной у бібліятэцы,

дзе я працавала ў той час.

Гэта сталася адкрыцьцём для мяне: ніколі раней

не чытала яе ўважліва, і, спакусіўшыся параўнаньнем вершаў,

была захопленая імі самімі.

Прыгожыя, цудоўныя вершы! Трохі па-юнацку наіўныя,

але ж прытым мілыя й шчырыя.

Нешта, праўда, зьлёгку раздражняла ў іх. Хаця я й не задумывалася, што.

Але, што ж з таго, калі вершы ўсё адно запаўняюць усе твае думкі й пачуцьці...

А потым я ўбачыла тую пару.

Ён быў з кіем, у чорных акулярах. А яна кіравала ягонымі крокамі.

Ён трымаў яе за руку і быў такім ўважлівым да яе, што здавалася,

што гэта ён вядзе яе, а не яна яго...

Я глядзела на іх... а радкі “"Песьні..."” круціліся ў маёй галаве...

і тады я зразумела, што раздражняла мяне ў іх.

Адна фраза нарадзілася ў маёй галаве,

                                                      і пазьней яна стала першым радком

                                                                                             маёй песьні...

Новая Песьня песьняў

Саламона

А я бы кахала цябе, нават калі б была сьляпой.

Мне не патрэбныя вочы, каб бачыць,

якая прыгожая й пяшчотная

твая душа ёсьць.

Я б пачула голас сэрца твайго,

нават калі б была глухой.

На любой мове я зразумею,

які сьветлы й добры твой розум.

Я б магла быць нямой – ты разумееш мяне,

нават калі я маўчу.

Такія блізкія нашыя душы.

Я бы знайшла цябе,

нават калі б ты жыў

у іншых сусьветах.

Як гэта я апынулася там,

                                       дзе жывеш ты?

Гэта ўсьмешка зорак? – ці непазьбежнасьць?

Так зьвязаны нашыя душы. Чаму?..

Што нам ў нашых целах? Калі яны адно - матэрыя.

Мы адораны імі ў гэтым сьвеце,

каб толькі магчы

                          праявіць пяшчоту.

Ведаю, аднойчы я растаю зьнічкай у тваіх руках...

І там, у іншых сусьветах, дзе няма прасторы й часу,

дзе няма зямных умоўнасьцяў і путаў,

                                                      – мы сустрэнемся ізноў.

Дзе нашыя думкі, зьлітыя ў адно,

загучаць суладна і свабодна...

І я гляжу ў твае вочы

                                   як у шлях да Вечнасьці...

Ірына Варабей

пераклад з ангельскага арыгіналу ''The New Song by Solomon"

bottom of page