Паўлін Джонсан нарадзілася ў 1861 годзе ў Чыфсвудзе, у сваім радавым доме ў Рэзервацыі Шасьці Індзейскіх Народаў блізу Брэндфарда, што ў Антарыё, Канада. Ейны бацька быў вядомым Правадыром народу Магаўк, чыё радавое індзейскае імя Тэкэянўакей узыходзіць да заснаваньня Канфэдэрацыі Іракезаў у 15 ст. яшчэ да таго часу, як эўрапейцы адкрылі Амерыку.
Паўлін ганарылася сваімі карэннымі продкамі, заўсёды падпісваючы сваё імя “Э. Паўлін Джонсан-Тэкэянўакей”.
Гэткім жа чынам яна ганарылася і сваёй маці, Эмілі Гоўэлс, якая была сваячкай англіканцкага месіянэра ды стрыечнай сястрой вядомага амерыканскага пісьменьніка  Вільяма Гоўэлса. Паўліна захаплялася сьмеласьцю сваёй маці выйсьці замуж за Магаўка ды выхоўваць сваіх дзяцей у “індзейскім духу ды патрыятызме” – паводле Паўлініных слоў.
Свае вершы ды апавяданьні яна пачала друкаваць ды выконваць на публіцы ў 1886 г. і ў наступныя дваццаць гадоў, выступаючы ў Таронта, пасьля ў Злучаных Штатах ды Англіі, зрабілася самай славутай канадыйскай пісьменьніцай. У эпоху, папярэднюю радыё ды тэлебачаньню, у залаты век публічных літаратурных выкананьняў яна была сапраўднай зоркай.
У 1909 адышоўшы на адпачынак ад сцэны, яна пераехала ў Ванкувер, дзе аднавіла сяброўства са сваім “цілікам-скукамам” (вялікім сябрам) Джозэфам Капілана, правадыром племені Сквамішаў, што жылі на Ціхаакіянскім Узьбярэжжы. Падчас даўгіх гасьцяваньняў ды канойных вандровак, ён апавядаў ёй паданьні свайго народу, якія яна літаратурна аформіла ў знакамітыя “Легенды Ванкувера”.
Натхнённыя сумоўем паміж паэткай Магаўк ды апавядаўцам Скваміш, пададзеныя аўтаркай спачатку як вынік сяброўства, “Легенды Ванкувэра” зрабіліся клясікай, сапраўднай пэрлінай канадыйскай індзейскай ды дзіцячай літаратуры.